والتر هانس شاتکی، 23 ژوئیه 1886 در زوریخِ سوئیس به دنیا آمد و 4 مارس 1976 در پرتزفلدِ آلمان غربی چشم از جهان فرو بست. شاتکی یکی از فیزیکدانان برجسته آلمانی بود و تحقیقات وی در حوزه فیزیک حالت جامد و الکترونیک باعث ساخت دستگاه‌های مهمی شد که به نام او ثبت شده‌اند.
شاتکی دکترای مهندسی، فناوری و علوم طبیعی را از دانشگاه برلین کسب کرد و در آنجا تحت نظر ماکس پلانک به تحقیق در حوزه فیزیک پرداخت. او سپس در دانشگاه‌های وورزبورگ (1920-1922) و روستک (1923-1927) تدریس کرد و سپس به عنوان محقق صنعتی در شرکت زیمنس از سال 1927 تا کمی قبل از درگذشتش در سن 90 سالگی فعالیت کرد.
در سال 1914، شاتکی اثری بی‌نظمی در انتشار ترمیون‌ها در یک لوله خلاء کشف کرد که اکنون به عنوان “اثر شاتکی” شناخته می‌شود. او همچنین در سال 1915 لوله “صفحه-شبکه” را اختراع کرد و در سال 1919 تترود، اولین لوله خلاء چندشبکه‌ای را اختراع نمود. در کتاب Thermodynamik (1929)، او از جلبکهای الکترونیکی در ساختار باند ظرفیتی نیمه‌رساناها به عنوان “حفره‌ها” اشاره کرد.
در سال 1914 شاتکی یک بی‌نظمی در انتشار ترمیون‌ها در لوله خلاء را کشف کرد که اکنون به عنوان «اثر شاتکی» شناخته می‌شود. او در سال 1915 لوله «صفحه-شبکه» را اختراع کرد و در سال 1919 تترود، اولین لوله خلاء چندشبکه‌ای را اختراع کرد. در کتاب Thermodynamik (1929)، او یکی از اولین کسانی بود که به وجود «حفره‌های» الکترونی در ساختار باند ظرفیتی نیمه‌رساناها اشاره کرد. در سال 1935 او متوجه شد که یک جای خالی در شبکه کریستالی زمانی ایجاد می شود که یونی از آن محل به سطح کریستال جابجا شود، نوعی از جای خالی شبکه که اکنون به عنوان «نقص شاتکی» شناخته می شود. در سال 1938 او نظریه ای را پروراند که در آن رفتار یکسو کننده یک تماس فلز-نیمه هادی را به عنوان وابسته به یک لایه مانع در سطح تماس بین دو ماده توضیح داد. دیودهای نیمه هادی فلزی که بعدها بر اساس این نظریه ساخته شدند، دیودهای «مانع شاتکی» یا schottky barrier نامیده می شوند.